ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

 Η ιστορία που ακολουθεί είναι φανταστική και ημιτελής. Το τέλος πρέπει να το δώσουν τα παιδιά.


Σκοπός της ιστορίας είναι να κάνει τα παιδιά να σκεφθούν και να συζητήσουν το θέμα των κατοικίδιων και των αδέσποτων ζώων.


Μπορείτε να τη διαβάσετε στα παιδιά έτσι όπως είναι ή να τη διηγηθείτε και να την κάνετε απλούστερη ή συνθετότερη-ανάλογα με τις ανάγκες τους.


Στο σημείο που η ιστορία σταματά, υπάρχουν τέσσερεις πιθανοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να τελειώσει. Φυσικά δεν είναι οι μοναδικοί. Το ζητούμενο είναι τα παιδιά να μπουν μέσα στο πρόβλημα. Εσείς θα επιλέξετε με ποιον τρόπο. Μπορούν να συζητήσουν σε ομάδες ή σαν τάξη. Ή μπορούν να γράψουν το πώς τελειώνει η ιστορία. Καλό είναι να συζητηθεί κάθε πιθανή κατάληξη της ιστορίας και να αξιολογηθεί.

Με αφορμή αυτή την ιστορία μπορεί να ζητηθεί από τα παιδιά να επινοήσουν δικές τους ιστορίες σχετικές με τη θέση των ζώων στο σύγχρονο κόσμο.

Η Ελένη αγαπούσε πολύ τα ζώα. Στους τοίχους του δωματίου της είχε αφίσες με μικρά γατάκια, σκυλάκια, αρκουδάκια, λαγουδάκια … Όταν αγόραζε τετράδια, έπαιρνε από εκείνα που στο εξώφυλλο είχαν κάποιο ζωάκι. Και πάνω στο κρεβάτι της είχε έναν καταπληκτικό μαλλιαρό σκύλο τον Μπούμπη. Η φίλη της η Νένα, τρόμαξε την πρώτη φορά που τον είδε.

-Είναι σίγουρα ψεύτικος; Δε δαγκώνει; Ρώτησε η Νένα με γουρλωμένα μάτια.

-Όχι, Νένα, μη φοβάσαι. Δες! Ψεύτικος είναι, είπε η Ελένη.

Τις νύχτες κοιμόταν αγκαλιά με το Μπούμπη. Όμως δεν ήταν και πολύ ευχαριστημένη. Τον κοίταζε και σκεφτόταν: «Τι καλά που θα’ταν αν ο Μπούμπη ζωντάνευε! Να γινόταν ένας αληθινός σκύλος! Να της έκανε χαρές! Να της κουνούσε την ουρά!» Όμως οι γονείς της δεν την άφηναν να πάρει αληθινό σκύλο. Και η Ελένη ήταν πολύ πικραμένη γι αυτό.

Τα περασμένα Χριστούγεννα όμως έγινε κάτι σαν θαύμα. Ήρθε ο θείος της ο Κώστας να τον φιλοξενήσουν για μερικές μέρες. Έφερε σε όλους όμορφα δώρα. Τελευταίο άνοιξαν το δώρο της Ελένης. Ένα μεγάλο χαρτοκούτι. Και τι νομίζετε ότι είχε μέσα; Ένα τοσοδούλι παιχνιδιάρικο κουταβάκι.

Τρελάθηκε απ’τη χαρά της η Ελένη. Η μαμά της όμως δε χάρηκε καθόλου. Είπε πως δεν μπορεί να το φροντίζει.Ο μπαμπάς της άρχισε να φωνάζει και μάλωσε με το θείο Κώστα γιατί τους φόρτωσε ένα σκυλί.

Η Ελένη άρχισε να κλαίει. Έπεσε στα γόνατα και παρακαλούσε τους γονείς της να την αφήσουν να κρατήσει το κουτάβι.

-Εγώ, εγώ θα το φροντίζω! Εγώ θα το βγάζω βόλτα. Εγώ θα το ταΐζω! Εγώ θα το πηγαίνω στο γιατρό!

Έτσι, με τα πολλά παρακάλια, την άφησαν να το κρατήσει.

Τις πρώτες μέρες η Ελένη πετούσε στα σύννεφα. Έπαιζε όλη μέρα με τον Ρόκυ-έτσι το έβγαλε το κουταβάκι της. Όταν τελείωσαν οι διακοπές και άρχισαν τα μαθήματα, στεναχωριόταν που τον άφηνε σπίτι.Αν μπορούσε θα τον κουβαλούσε μαζί της στο σχολείο…

Ο Ρόκυ γρήγορα μεγάλωσε. Το Πάσχα ήταν πια ένας μεγάλος παιχνιδιάρης σκύλος. Ο μπαμπάς έπαιζε κάπου κάπου μαζί του. Μέχρι και η μαμά, που δεν αγαπούσε τα σκυλιά, γελούσε με τα καμώματά του. Όμως τον φρόντιζε αποκλειστικά η Ελένη-όπως είχε υποσχεθεί. Όταν τον έβγαζε βόλτα με δυσκολία τον συγκρατούσε. Κάθε φορά που έμπαιναν μέσα έπρεπε να του καθαρίζει τα πόδια γιατί η μαμά της φώναζε πως της λέρωνε το σπίτι. Αυτό γινόταν πρωί-βράδυ. Το πρωί έπρεπε να σηκώνεται από τις 6:30 για να προλαβαίνει. Το βράδυ κοιμόταν μισή ώρα αργότερα απ’ το κανονικό γιατί έπρεπε πάλι να τον βγάλει βόλτα. Ένοιωθε πολύ κουρασμένη. Ήταν περήφανη όταν τον έδειχνε στην παρέα της αλλά η ίδια είχε αρχίσει να βαριέται...

Διάφοροι τρόποι με τους οποίους μπορεί να τελειώσει η ιστορία.

1. Η Ελένη σταματάει να ασχολείται με το Ρόκυ. Τον φροντίζει η μαμά της, η οποία όμως δεν έχει χρόνο να τον βγάζει βόλτες. Ο Ρόκυ μένει κλεισμένος στο σπίτι και γίνεται δυστυχισμένος.

2. Η Ελένη σταματάει να ασχολείται με τον Ρόκυ. Οι γονείς της βρίσκουν μια οικογένεια που τον θέλει και τους τον δίνουν.

3. Η Ελένη ασχολείται με τον Ρόκυ όλο και λιγότερο. Στο σπίτι γίνονται καβγάδες μέχρι που μια μέρα τον βάζουν στο αυτοκίνητο και τον εγκαταλείπουν έξω από την πόλη.

4. Η Ελένη ζητάει από τους γονείς της να τη βοηθήσουν. Ο μπαμπάς της και η μαμά της, που στην πραγματικότητα έχουν αγαπήσει το Ρόκυ, αναλαμβάνουν μερικές φροντίδες κι έτσι όλοι είναι τελικά ευχαριστημένοι.
κ.λ.π.

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Αγαπητά μας παιδιά,


Η σημερινή μέρα, δηλαδή η 4η Οκτωβρίου γιορτάζεται σ’ όλο τον κόσμο ως η ‘μέρα των ζώων’. Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι μήπως μια μέρα που γίνονται καλλιστεία ζώων; ¨Η μια μέρα που τα ζώα πάνε διακοπές; ή μήπως κάτι άλλο;

Όχι παιδιά. Είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες για τα ζώα. Όμως οι άνθρωποι αποφάσισαν τούτη τη μέρα να σκέφτονται και να συζητούν για τον τρόπο που οι ίδιοι φέρονται στα ζώα: Να θυμούνται τα λάθη τους και να παίρνουν αποφάσεις για να τα διορθώσουν. Και επίσης να μη ξεχνούν πως και τα ζώα έχουν δικαιώματα, γιατί είναι και αυτά μέρος του φυσικού περιβάλλοντος.



Αν σας ρωτήσει κάποιος ‘Ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου:’ τι θα απαντήσετε; ‘Ο σκύλος’ βέβαια. Φύλακας πιστός από τα πολύ παλιά χρόνια. Στις μέρες μας σκύλοι οδηγούν τυφλούς και ανάπηρους ανθρώπους, βρίσκουν ναρκωτικά και εκρηκτικά, καταδιώκουν εγκληματίες, ή απλά μας κρατούν συντροφιά. Και πιο είναι το μεγαλύτερο προσόν του σκύλου; Η αφοσίωσή του. Συχνά όμως βλέπουμε στους δρόμους σκυλιά αδέσποτα, να τριγυρνούν πεινασμένα και άρρωστα. Πώς γίνεται αυτό; Πώς ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου καταλήγει αδέσποτος χωρίς φροντίδα και αγάπη; Αυτό συμβαίνει γιατί κάποια αφεντικά πετούν τα ζώα τους στο δρόμο. Όταν ένας άνθρωπος παίρνει στο σπίτι του ένα σκύλο πρέπει να ξέρει πως θα έχει πολλές φροντίδες. Πρέπει να τον ταΐζει, να τον πηγαίνει στον κτηνίατρο, να τον βγάζει βόλτα και προ παντός να μη τον αφήνει μόνο για πολύ. Αν δεν είναι έτοιμος να τα κάνει όλα αυτά δεν πρέπει να παίρνει σκύλο. Το χειρότερο που μπορεί κανείς να κάνει είναι να πάρει ένα κουτάβι, να το χαρεί για λίγο κι όταν το βαρεθεί να το διώξει. Είναι σχεδόν βέβαιο πως το σκυλί αυτό δε θα μπορέσει να ζήσει μόνο του.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις γάτες. Παίρνουμε στο σπίτι ένα γατάκι για λίγο, το χαιρόμαστε όσο είναι μικρό και παιχνιδιάρικο και μετά το διώχνουμε. Κάποιοι μάλιστα λένε πως οι γάτες είναι εφτάψυχες και πως δεν έχουν ανάγκη- επιβιώνουν πάντα. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Οι γάτες είναι ζώα ανεξάρτητα και συχνά τρέφονται κυνηγώντας μικρότερα ζώα:ποντίκια, πουλιά κ.α. Ένα γατάκι όμως που μεγαλώνει στο σπίτι κοντά σε ανθρώπους γίνεται ένα ήμερο κατοικίδιο και αν το πετάξουμε στο δρόμο δεν ξέρει πώς να επιβιώσει.

Γενικά οποιοδήποτε ζώο πάρουμε στο σπίτι πρέπει να ξέρουμε ότι έχουμε κάποιες υποχρεώσεις απέναντί του. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το φροντίσουμε για όλη του τη ζωή και να μη το εγκαταλείψουμε όταν το βαρεθούμε. Καλό όμως είναι να μη παίρνουμε για κατοικίδια εξωτικά ζώα όπως παπαγάλους, μαϊμούδες, ιγκουάνες. Αυτά τα ζώα έρχονται από χώρες μακρινές είναι πολύ ευαίσθητα και τα περισσότερα ψοφούν στο ταξίδι. Ας μη ξεχνάμε πως κάθε ζωντανός παπαγάλος που πουλιέται ταξίδεψε μαζί με μερικούς άλλους που δεν μπόρεσαν να αντέξουν την ταλαιπωρία.

Ποια είναι λοιπόν η σωστή στάση απέναντι στα κατοικίδια; Να παίρνουμε ένα ζώο όταν είμαστε σίγουροι πως θα μπορέσουμε να το φροντίσουμε για όλη του τη ζωή. Ακόμη καλύτερα είναι να υιοθετούμε ένα αδέσποτο ζώο. Μπορούμε να μαζέψουμε ένα ζώο από το δρόμο ή –αν αυτό μας φοβίζει-να πάμε σ’ ένα άσυλο ζώων όπου θα διαλέξουμε ένα ζώο εμβολιασμένο και υγιές. Ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που φροντίζουν για τα αδέσποτα: μαζεύουν τα άρρωστα και τραυματισμένα σε ειδικούς χώρους, τα άσυλα ζώων, τα γιατρεύουν και μετά τα δίνουν δωρεάν. Δυστυχώς όμως τα αδέσποτα ζώα είναι πάρα πολλά και δεν μπορούν όλα να μεταφερθούν σε άσυλα. Και πάλι ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι που τα ταΐζουν.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που τα δηλητηριάζουν. Γι αυτούς τι να πούμε; Καλύτερα να μην πούμε τίποτα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως η δηλητηρίαση αδέσποτων ζώων απαγορεύεται από το νόμο και τιμωρείται αυστηρά.

Εκτός από το πρόβλημα των αδέσποτων ζώων υπάρχουν και άλλα πολλά προβλήματα

Π.χ. Πολύ συχνά ακούμε ότι το τάδε τσίρκο ήρθε στην πόλη μας και ότι έχει ακροβάτες, κλόουν και άγρια ζώα που κάνουν καταπληκτικά νούμερα. Στις αφίσες βλέπουμε καλοζωισμένες τίγρεις και λιοντάρια και τεράστιους ελέφαντες με δυνατές προβοσκίδες. Αν τύχει να πάμε στην παράσταση και προσέξουμε λίγο καλύτερα, θα δούμε ζώα αδύνατα, που καμιά σχέση δεν έχουν με τις αφίσες. Είναι ζώα που περνούν όλη τους τη ζωή στο κλουβί και το μόνο που γνωρίζουν είναι το μαστίγιο του θηριοδαμαστή. Οπωσδήποτε είναι δυστυχισμένα. Το τσίρκο είναι ένα ευχάριστο θέαμα. Μπορεί όμως να υπάρξει τσίρκο χωρίς άγρια ζώα; Ναι, μπορεί. Ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου συμβαίνει αυτό. Οι ακροβάτες, οι κλόουν, οι ζογκλέρ, οι ταχυδακτυλουργοί φτάνουν και περισσεύουν. Τα άγρια ζώα τα βλέπουμε στην τηλεόραση πολύ καλύτερα-όπως ακριβώς ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Το ίδιο ισχύει και για τους ζωολογικούς κήπους. Ίσως μας αρέσει να βλέπουμε ένα λιοντάρι ή μία τίγρη από κοντά, όταν είναι μέσα στο κλουβί. Κανένα ζώο όμως δε γεννήθηκε για να ζήσει σε κλουβί. Όλα γεννήθηκαν για να ζήσουν ελεύθερα. Γιατί εμείς να πηγαίνουμε και να πληρώνουμε αυτούς που τα κρατούν αιχμάλωτα; Ας αποφεύγουμε λοιπόν το τσίρκο με ζώα και τους ζωολογικούς κήπους. Αν δεν έχουν πελατεία θα πάψουν και να υπάρχουν.

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την τύχη των ζώων και πολλά βιβλία έχουν γραφτεί. Καθώς θα μεγαλώνετε, ολοένα και θα καταλαβαίνετε καλύτερα πως η θέση των ζώων στον κόσμο μας είναι πολύ δύσκολη. Αυτά που είπαμε σήμερα ήταν λίγα. Υπάρχουν και πολλά άλλα θέματα π.χ. το κυνήγι, η εκτροφή ζώων για τη γούνα και το δέρμα τους, η κτηνοτροφία και άλλα που θα τα σκεφθείτε και θα τα συζητήσετε αργότερα.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι όπως μιλάμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων πρέπει να μιλάμε και για τα δικαιώματα των ζώων. Π.χ. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά. Μπορείτε να σκεφθείτε μερικά άλλα δικαιώματα.; Να ένα καλό θέμα για να συζητήσετε με τους φίλους σας σήμερα.

ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ

ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ : 'Γατοσκυλοκουβέντες' για το Δημοτικό

Ο θεατρικός διάλογος που ακολουθεί μπορεί να παιχθεί ως κουκλοθέατρο, όπως φαίνεται και στο πρώτο φιλμάκι, στα δεξιά της αρχικής σελίδας.
Μπορεί όμως να αξιοποιηθεί και ως μονόπρακτο: π.χ. να παιχθεί από δύο νηπιαγωγούς με μάσκες, ή από δύο παιδιά κ.α.
Το τραγουδάκι του τέλους καλό είναι, αφού ακουσθεί μια-δυο φορές, να προσπαθήσουν να το τραγουδήσουν όλα μαζί τα παιδιά.

Γ: Πχχχχχχ……! Πχχχχχχχχχ………!

Σ: Γουάου, γουάου, γαβ, γαβ, γαβ,….!

Γ: Αχ! Μα τα μουστάκια μου, κατατρόμαξα!

Σ: Γκρ, Γκρ γάου γαβ!

Γ: Τι γαυγίζεις; άδικα κουράζεσαι. Δε με φτάνεις όσο κι αν χοροπηδάς

Σ: Γουάου, γουάου, γκούχ,γκουχ, γουάου γκούχου!

Γ: Μωρέ για δέστε έναν παλληκαρά, πνίγηκε απ’ το γάβγισμά του!
Ηρέμησε, χρυσέ μου. Κάτσε να ξαποστάσεις λιγάκι.

Σ: Θα κάτσω. Θα κάτσω και θα σε περιμένω να κατέβεις!

Γ: Κάτσε όσο θες. Εγώ θ’ αργήσω. Έχω βολευτεί εδώ και λέω να περιποιηθώ τη γούνα μου.

Σ: Εσείς οι γάτες όλο με το γουναρικό σας καταγίνεστε. Και με το μανικιούρ σας.

Γ: Μα πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε σε φόρμα. Ενώ εσείς…Είστε …να δεις πως το λένε…είστε τεμπελόσκυλα! Βάζω στοίχημα πως είσαι γεμάτος τσιμπούρια.

Σ: Ποιος: Εγώ τσιμπούρια: Κάνεις μεγάλο λάθος, αγαπητή μου. Εγώ είμαι πεντακάθαρος!

Γ: Νιαρ, νιαρ, νιαρ! Τι σχέση με την καθαριότητα μπορεί να έχει ένας κοπρίτης σαν κι εσένα.!

Σ: Πρόσεχε τα λόγια σου σε παρακαλώ! Μπορεί να είμαι αδέσποτος μα δεν είμαι κοπρίτης. Εγώ έχω κάνει ακόμη και μπάνιο!

Γ: Μπάνιο;

Σ: Μάλιστα! Και το θεωρώ τιμή μου, γιατί με μπανιαρίσανε άνθρωποι. Με ζεστό νερό και σαπούνι!

Γ: Άνθρωποι! Άφησες να σ’ αγγίξουνε άνθρωποι; Η τρίχα μου σηκώνεται που σ’ ακούω. Κι εσύ έκατσες;

Σ: Έκατσα και το φχαριστήθηκα. (ακούγεται σφύριγμα) Με συγχωρείς. Πάω να κολατσίσω. (φεύγει βιαστικός)

Γ: Μα τι γίνεται; Για να δω.(κατεβαίνει σε χαμηλότερο κλαδί) Μπα… Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Μια γυναίκα τον ταΐζει. ..Και τώρα τον χαϊδεύει.

(Ο σκύλος επιστρέφει)

Σ: (μασουλώντας) Δεν άργησα;

Γ: Μα δε μου λες; Σε ταΐζουν άνθρωποι;

Σ: Ναι.

Γ: Και γιατί παρακαλώ;

Σ: Γιατί μ’ αγαπούν.

Γ: Και γιατί σ’ αγαπούν;

Σ: Γιατί είμαι αξιαγάπητος!

Γ: Τι έξυπνο! Βρε μπουνταλά, κάνεις τίποτα χρήσιμο γι αυτούς και σ’ αγαπούν;

Σ: Βεβαίως. Τους κουνάω την ουρά!

Γ: Για φαντάσου! Εγώ πιάνω ποντίκια, χρυσέ μου, αν δεν ήμουνα εγώ και οι δικοί μου, θα τους είχανε φάει τα ποντίκια, μα δε μ’ αγαπούν.

Σ: Και πού το ξέρεις;

Γ: Μα οι άνθρωποι είναι κακοί. Είναι επικίνδυνοι..

Σ: Έχεις μεσάνυχτα, αγαπητή μου. Σκύψε να σου πω ένα μυστικό.

Γ: Τι;

Σ: Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κακοί. Μερικοί αγαπούν και φροντίζουν τα ζώα. Επίσης δεν είναι όλοι οι σκύλοι κακοί.

Γ: Κι εσύ πριν γιατί με κυνηγούσες;

Σ: Ε, για Γυμναστική! Δεν έχω κακό σκοπό!

Γ: Βρε μπας κι όλ’ αυτά είναι παραμύθια και μου τα λες για να με ξεγελάσεις;

Σ: Σου ορκίζομαι στη σκυλίσια μου τιμή. Εγώ πάντα λέω την αλήθεια. Έλα κατέβα στο παρακάτω κλαδί, γιατί στραβολαίμιασα.

Γ: (κατεβαίνοντας): Κι εκείνα που μου’ λεγες για καλούς ανθρώπους,  αλήθεια είναι;

Σ: Βεβαίως. Πρέπει όμως να χεις το νου σου να τους ξεχωρίζεις Οι καλοί λέγονται ζωόφιλοι, δηλαδή φίλοι των ζώων.

Γ: Εσύ ξέρεις να τους ξεχωρίζεις;

Σ: Φυσικά. Πρώτα πρώτα απ’ τη μυρωδιά. Έπειτα απ’ τα μάτια τους. Τα μάτια τους είναι –πώς να το πω- είναι γεμάτα αγάπη.

Γ: Αχ, συγκινήθηκα, μα τα μουστάκια μου…Κι αυτοί οι άνθρωποι, οι…πώς τους είπες;

Σ: Οι ζωόφιλοι.

Γ: Ναι, αυτοί… αγαπούν και τις αδέσποτες γάτες;

Σ: Ναι, ασφαλώς.

Γ: Και τις ταΐζουν;

Σ: Βεβαίως.

Γ: Απίστευτο μα τα μουστάκια μου!

Σ: Μα σου είπα – είναι καλοί. Εμένα όταν ήμουν άρρωστος με πήγανε σ’ ένα μέρος και με περιποιήθηκαν, μου δώσανε φάρμακα κι έγινα καλά και με μπανιαρίσανε όπως σου είπα..

Γ: Και πώς το λέγανε το μέρος αυτό που σε πήγανε;

Σ΅: Το λέγανε, να δεις πως το λέγανε …καταφύγιο ζώων το λέγανε. Σε κρατάνε εκεί μέχρι να γίνεις καλά αν είσαι άρρωστος,  σου κάνουν εμβόλια και μετά σ’ αφήνουν στη γειτονιά σου.

Γ: Και είχε και γάτες εκεί;

Σ: Ου… πολλές

Γ: Για να πούμε την αλήθεια,  σ’ αυτό το πώς το είπες;

Σ: Το καταφύγιο.

Γ: Ναι, στο καταφύγιο, δε θα ήθελα να πάω, το συσσίτιο όμως μ’ ενδιαφέρει.

Σ: Στο καταφύγιο όμως μπορεί να βρεις και αφεντικό. Έρχονται άνθρωποι που θέλουν ζώα και μπορεί κάποιος να σε διαλέξει.

Γ: Α πα πα πα. Τι να το κάνω το αφεντικό; Πιο καλά αδέσποτη. Είμαι αφεντικό του εαυτού μου.

Σ: Αχ, μη το λες. Δε ξέρεις πόσο θα’ θελα να είχα ένα σπίτι, ένα αφεντικό να του αφοσιωθώ, να του κουνάω την ουρά..

Γ: Τσ, τσ, τσ. Σκυλίσιες ανοησίες. Μα για πες μου τώρα. Εγώ πού θα βρω δωρεάν φαγητό;

Σ: Ε, κατέβα απ’ το δέντρο, να σε πάω

Γ: Να κατέβω απ’ το δέντρο; Κι αν όλα αυτά ήταν παραμύθια; Αν τα είπες για να με ξεγελάσεις;;

Σ: Σου ορκίζομαι στη σκυλίσια μου τιμή. Είναι αλήθεια.

Γ: Όλα αυτά για καλούς ανθρώπους και καλούς σκύλους αλήθεια είναι;

Σ: Ε, ναι, σου είπα.

Γ: Θέλω αποδείξεις!

Σ: Μα που να τις βρω τις αποδείξεις άμα δεν κατέβεις;

Δασκάλα: «Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα…»

Γ: Τι είναι αυτό που ακούγεται;

Σ: Είναι η δασκάλα που μαθαίνει στα παιδιά ένα τραγουδάκι για τα ζώα.

Γ: Αλήθεια είναι λοιπόν! Μα τα μουστάκια μου αλήθεια είναι! (κατεβαίνει και τραγουδούν όλοι μαζί)

                                                          ΤΑ  ΖΩΑ

 

                                              Ποτέ δε θα πειράξω

                                              Τα ζώα τα καημένα,

                                               Μην τάχα σαν κι εμένα

                                               Κι εκείνα δεν πονούν;

 

                                               Θα τα χαϊδεύω πάντα,

                                               Προστάτης τους θα γίνω

                                               Ποτέ δε θα τα’ αφήνω

                                               Στους δρόμους να πεινούν.

ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

'Σπίτι μου είναι το Νηπιαγωγείο'

ΣΚΥΛΟΣ Απ’ όλα τα σχολεία,

Χωρίς υπερβολή

Το νηπιαγωγείο

Μ.’αρέσει πιο πολύ

Ααα! Μια γατούλα! Ας παίξουμε λιγάκι. Γαβ, γαβ, γαβ………

ΓΑΤΑ: Πχχχ…..(ανεβαίνει στο δέντρο)

Σ: ¨Ελα γατούλα μου κάτω να παίξουμε.

Γ: Τι λες καλέ. Από πότε άρχισαν οι σκύλοι να παίζουν με τις γάτες;

Σ: Δε ξέρω για τους άλλους σκύλους, εγώ πάντως αγαπώ τις γατούλες.

Έχω καλούς τρόπους εγώ.

Γ: Και πού τους έμαθες τους καλούς τρόπους εσύ;

Σ; Τους έμαθα, στο σχολείο.

Γ: Νιαρ, νιαρ, νιαρ, ας γελάσω. Πας σχολείο;

Σ::Ναι. Πάω σχολείο κάθε μέρα.

Γ: Νιαρ, νιαρ, νιαρ. Και τι τάξη πας:

Σ: Πάω στο νηπιαγωγείο.

Γ: Και πού είναι το νηπιαγωγείο που πας;

Σ: Εκεί. Άμα σκύψεις λίγο θα το δεις. Ένα ωραίο κτίριο με ζωγραφιές στα παράθυρα.

Γ: Και τη δασκάλα σου πώς τη λένε;

Σ: Κυρία Ελένη.

Γ: Δεν τα πιστεύω αυτά που ακούω. Μήπως ονειρεύομαι;

Ας τραβήξω τα μουστάκια μου. Ουχ. Μα τα μουστάκια μου, δεν ονειρεύομαι.

Σ: Με συγχωρείς. Βγαίνουν διάλειμμα τώρα. Φεύγω.

Γ: Μα πού πάει; Για να δω… Μπα, δεν πιστεύω στα μάτια μου. Τα παιδάκια είναι στην αυλή. Η δασκάλα τον χαϊδεύει. Τον χαϊδεύουν και τα παιδάκια. Και τώρα τον ταΐζουν. Νιαρ, κι έχω μια πείνα! Τρέχουν τα σάλια μου.

Σ: Δεν άργησα;

Γ: Μα δε μου λες.; Σε ταΐζει η Δασκάλα;

Σ: Όχι μόνο η Δασκάλα. Και τα παιδάκια.

Γ: Και γιατί παρακαλώ σε ταΐζουν;

Σ: Γιατί μ’ αγαπούν;

Γ: Και πού το ξέρεις ότι σ’ αγαπούν:;

Σ: Ξέρω ότι μ’ αγαπούν επειδή με ταΐζουν.

Γ: Ωχ, δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί σου.

Λοιπόν, άκου με προσεκτικά. Εγώ ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Οι άνθρωποι είναι κακοί.

Σ: Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κακοί.

Γ: Μπα;

Σ: Μερικοί άνθρωποι είναι καλοί και αγαπούν τα αδέσποτα ζώα. Αυτοί λέγονται ζωόφιλοι.

Γ: Τι μου λες;

Σ: Μάλιστα..

Γ: Και πώς τους καταλαβαίνεις αυτούς τους καλούς ανθρώπους;

Σ: Από τη μυρωδιά. Κι από τα μάτια. Τα μάτια τους είναι γεμάτα αγάπη.

Γ: Κι εγώ πού θα βρω τέτοιους ανθρώπους-ζωόφιλους;

Σ: Χμμ…Για να σκεφτώ…Στο καταφύγιο που ήμουν ήταν όλοι ζωόφιλοι.

Γ: Στο ποιο;

Σ: Στο καταφύγιο.

Γ: Τι είναι πάλι αυτό;

Σ: Είναι ένα μέρος… (ακούγεται ένα σφύριγμα) Με συγχωρείς, δε θ’αργήσω.

Γ: Μα πού πήγε πάλι. Μπα, ένας άνδρας τον χαϊδεύει. Κι αυτός κυλιέται. Πω, πω, πω δεν τα πιστεύω αυτά που βλέπω.

Σ: Δεν άργησα;

Γ:Μα τέλος πάντων μια κουβέντα δεν μπορεί κανείς να κάνει μαζί σου! Τη μια τρέχεις στη δασκάλα και στα παιδιά να σε ταΐσουν, την άλλη στους περαστικούς να σε χαϊδέψουν…

Σ: Μπα, μήπως ζηλεύεις;

Γ: Εγώ! Τι να ζηλέψω από σένα. .. Λοιπόν, συγκεντρώσου τώρα.

Σ: Συγκεντρώνομαι. Τι έλεγα;

Γ: Έλεγες για ένα κατα…. Κατα….

Σ: Καταφύγιο. Εκεί όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τα ζώα.

Γ: Και τις γάτες; Ή μόνο τους σκύλους.

Σ: Και τις γάτες βέβαια. Είχε και γάτες εκεί, στο καταφύγιο.

Γ: Και τι κάνατε εκεί στο καταφύγιο;

Σ: Εκεί γινόμασταν καλά.

Γ: Τι θα πει αυτό πάλι;

Σ: Να, εμένα με πήγε εκεί, η Δασκάλα, η κυρία Ελένη, γιατί με βρήκε στο δρόμο τραυματισμένο- με είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο. Με πήγε εκεί και με κάνανε καλά. Και μετά μ’ έφερε εδώ, στο νηπιαγωγείο απ’ έξω, κι από τότε μένω εδώ και είναι σα σπίτι μου.

Γ: Κι εγώ πώς μπορώ να πάω στο καταφύγιο;

Σ: Γιατί να πας στο καταφύγιο.

Γ: Για να βρω αυτούς τους ανθρώπους που αγαπούν τις αδέσποτες γάτες.

Σ: Δεν είναι ανάγκη να πας στο καταφύγιο. Εκεί σε πηγαίνουν μόνο αν είσαι άρρωστος ή τραυματισμένος για να γίνεις καλά.

Γ: Κι εγώ πού θα βρω ανθρώπους να μ’ αγαπούν;

Σ: Έλα μαζί μου στο νηπιαγωγείο. Σίγουρα η κυρία Ελένη και τα παιδάκια θα σ’ αγαπήσουν.

Γ: Αλήθεια μου λες;;

Σ: Αλήθεια.

Γ: Μήπως αγαπούν μόνο τους σκύλους;

Σ: Μα αφού σου λέω, αγαπούν όλα τα ζώα. Όποιος αγαπάει τα ζώα, αγαπάει και τους σκύλους και τις γάτες.

Γ: Αχ, δεν μπορώ να το πιστέψω. (Ακούγεται το τραγουδάκι: Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα….)

Τι είναι αυτό που ακούγεται;

Σ: Είναι η Δασκάλα που μαθαίνει στα παιδιά ένα τραγουδάκι. Ακούς τι λέει; ‘Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα…’ Δε λέει ‘τους σκύλους’, λέει ‘τα ζώα’, και τους σκύλους και τις γάτες.

Γ: Αχ, τώρα το πιστεύω. (κατεβαίνει και τραγουδούν όλοι μαζί)

ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΠΡΟΝΗΠΙΑ

‘Πώς βρήκε σπίτι η γατούλα’

ΓΑΤΑ: Πχχχ…..Πχχχ…..

ΣΚΥΛΟΣ: Γαβ…γαβ…Έλα γατούλα να παίξουμε!

Γ: Δεν παίζω μαζί σου.

Σ: Γιατί;

Γ: Γιατί είσαι σκύλος.

Σ: Εγώ είμαι καλός σκύλος. Έλα, κατέβα απ’ το δέντρο.

Γ: Θα κατέβω. Αλλά θα στέκεσαι μακριά μου.

Σ: Καλά.

Γ: Το υπόσχεσαι;

Σ: Ναι, το υπόσχομαι.

Γ: Πες το δυνατά, να σ’ ακούσουν όλοι.

Σ: Υπόσχομαι να στέκομαι μακριά σου. Άντε κατέβα!

Γ: (κατεβαίνει-ο σκύλος αναπηδά απ’ τη χαρά του) Μη, μη με πλησιάζεις.

Σ: Καλά καλέ, πώς κάνεις έτσι; Μπα…(κοιτάζονται)

Και τι θα παίξουμε έτσι, από μακριά;

Γ: Θα παίξουμε, θα παίξουμε … ‘Βρες τι κάνω’!

Σ: Πώς παίζεται αυτό;

Γ: Να, εγώ θα κάνω στα ψέματα κάτι και συ θα προσπαθείς να βρεις τι κάνω. Άμα το βρεις, κερδίζεις και αλλάζουμε, κατάλαβες.

Σ: Νννναι….

Γ: Λοιπόν, κοίτα με προσεχτικά.

Σ: Τρως. Ε, παιδιά, τρώει;

Γ: Το βρήκες. Σειρά σου τώρα.

Σ: Χμμμ… Α! (κουνάει το κεφάλι του αριστερά-δεξιά)

Γ: Τινάζεσαι!

Σ: Όχι!

Γ: Παιδιά. Τι κάνει;

Σ: Τι κάνω, τι κάνω;

Γ: Διώχνεις τις μύγες;

Σ: Όχι!

Γ: Ε, τι κάνεις επιτέλους;

Σ Στεγνώνω τα αυτιά μου!

Γ: Τι σαχλαμάρες!

Σ: Μάλιστα. Όταν με κάνουν μπάνιο, κουνάω το κεφάλι μου για να στεγνώσω τα αυτιά μου.

Γ: Μπάνιο; Παιδιά, τι λέει αυτός; Κάνουν οι σκύλοι μπάνιο;

Σ: Βεβαίως. Εγώ είμαι σκύλος από σπίτι.

Γ: Καυχησιάρη!

Σ: Λοιπόν, συνεχίζουμε;

Γ: Νιαρ…συνεχίζουμε.

Σ: (χοροπηδάεει) Τι κάνω τώρα;

Γ: Μη, μη πλησιάζεις. Μακριά σου είπα.

Σ: Καλά, ντε. Τι κάνω; Τι κάνω;

Γ: Κυνηγάς πεταλούδες!

Σ: Όχι! Καλωσορίζω τα αφεντικά μου!

Γ: Α, μάλιστα. Είπαμε, εσύ είσαι σκύλος από σπίτι.

Σ: Βεβαίως!

Γ: Αχ, να είχα κι εγώ ένα σπίτι…

Σ: Θέλεις να ρθεις στο δικό μου;

Γ: Και δε θα με κυνηγάς;

Σ: Ποτέ. Θα παίζουμε μόνο.

Γ: Τ’ αφεντικά σου όμως θα με θέλουν;

Σ: Πάρα πολύ.

Γ: Είσαι σίγουρος;

Σ: Σίγουρος. Αγαπούν όλα τα ζώα. Όλα τα ζώα.

Γ: Αχ, τι καλά!

Σ; Έλα, πάμε μέσα ν’ ακούσεις την κυρία μου. Μαθαίνει στα παιδάκια της ένα τραγουδάκι. Έλα να τραγουδήσουμε κι εμείς.

Γ: Πάμε, πάμε.