ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

'Σπίτι μου είναι το Νηπιαγωγείο'

ΣΚΥΛΟΣ Απ’ όλα τα σχολεία,

Χωρίς υπερβολή

Το νηπιαγωγείο

Μ.’αρέσει πιο πολύ

Ααα! Μια γατούλα! Ας παίξουμε λιγάκι. Γαβ, γαβ, γαβ………

ΓΑΤΑ: Πχχχ…..(ανεβαίνει στο δέντρο)

Σ: ¨Ελα γατούλα μου κάτω να παίξουμε.

Γ: Τι λες καλέ. Από πότε άρχισαν οι σκύλοι να παίζουν με τις γάτες;

Σ: Δε ξέρω για τους άλλους σκύλους, εγώ πάντως αγαπώ τις γατούλες.

Έχω καλούς τρόπους εγώ.

Γ: Και πού τους έμαθες τους καλούς τρόπους εσύ;

Σ; Τους έμαθα, στο σχολείο.

Γ: Νιαρ, νιαρ, νιαρ, ας γελάσω. Πας σχολείο;

Σ::Ναι. Πάω σχολείο κάθε μέρα.

Γ: Νιαρ, νιαρ, νιαρ. Και τι τάξη πας:

Σ: Πάω στο νηπιαγωγείο.

Γ: Και πού είναι το νηπιαγωγείο που πας;

Σ: Εκεί. Άμα σκύψεις λίγο θα το δεις. Ένα ωραίο κτίριο με ζωγραφιές στα παράθυρα.

Γ: Και τη δασκάλα σου πώς τη λένε;

Σ: Κυρία Ελένη.

Γ: Δεν τα πιστεύω αυτά που ακούω. Μήπως ονειρεύομαι;

Ας τραβήξω τα μουστάκια μου. Ουχ. Μα τα μουστάκια μου, δεν ονειρεύομαι.

Σ: Με συγχωρείς. Βγαίνουν διάλειμμα τώρα. Φεύγω.

Γ: Μα πού πάει; Για να δω… Μπα, δεν πιστεύω στα μάτια μου. Τα παιδάκια είναι στην αυλή. Η δασκάλα τον χαϊδεύει. Τον χαϊδεύουν και τα παιδάκια. Και τώρα τον ταΐζουν. Νιαρ, κι έχω μια πείνα! Τρέχουν τα σάλια μου.

Σ: Δεν άργησα;

Γ: Μα δε μου λες.; Σε ταΐζει η Δασκάλα;

Σ: Όχι μόνο η Δασκάλα. Και τα παιδάκια.

Γ: Και γιατί παρακαλώ σε ταΐζουν;

Σ: Γιατί μ’ αγαπούν;

Γ: Και πού το ξέρεις ότι σ’ αγαπούν:;

Σ: Ξέρω ότι μ’ αγαπούν επειδή με ταΐζουν.

Γ: Ωχ, δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί σου.

Λοιπόν, άκου με προσεκτικά. Εγώ ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Οι άνθρωποι είναι κακοί.

Σ: Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κακοί.

Γ: Μπα;

Σ: Μερικοί άνθρωποι είναι καλοί και αγαπούν τα αδέσποτα ζώα. Αυτοί λέγονται ζωόφιλοι.

Γ: Τι μου λες;

Σ: Μάλιστα..

Γ: Και πώς τους καταλαβαίνεις αυτούς τους καλούς ανθρώπους;

Σ: Από τη μυρωδιά. Κι από τα μάτια. Τα μάτια τους είναι γεμάτα αγάπη.

Γ: Κι εγώ πού θα βρω τέτοιους ανθρώπους-ζωόφιλους;

Σ: Χμμ…Για να σκεφτώ…Στο καταφύγιο που ήμουν ήταν όλοι ζωόφιλοι.

Γ: Στο ποιο;

Σ: Στο καταφύγιο.

Γ: Τι είναι πάλι αυτό;

Σ: Είναι ένα μέρος… (ακούγεται ένα σφύριγμα) Με συγχωρείς, δε θ’αργήσω.

Γ: Μα πού πήγε πάλι. Μπα, ένας άνδρας τον χαϊδεύει. Κι αυτός κυλιέται. Πω, πω, πω δεν τα πιστεύω αυτά που βλέπω.

Σ: Δεν άργησα;

Γ:Μα τέλος πάντων μια κουβέντα δεν μπορεί κανείς να κάνει μαζί σου! Τη μια τρέχεις στη δασκάλα και στα παιδιά να σε ταΐσουν, την άλλη στους περαστικούς να σε χαϊδέψουν…

Σ: Μπα, μήπως ζηλεύεις;

Γ: Εγώ! Τι να ζηλέψω από σένα. .. Λοιπόν, συγκεντρώσου τώρα.

Σ: Συγκεντρώνομαι. Τι έλεγα;

Γ: Έλεγες για ένα κατα…. Κατα….

Σ: Καταφύγιο. Εκεί όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τα ζώα.

Γ: Και τις γάτες; Ή μόνο τους σκύλους.

Σ: Και τις γάτες βέβαια. Είχε και γάτες εκεί, στο καταφύγιο.

Γ: Και τι κάνατε εκεί στο καταφύγιο;

Σ: Εκεί γινόμασταν καλά.

Γ: Τι θα πει αυτό πάλι;

Σ: Να, εμένα με πήγε εκεί, η Δασκάλα, η κυρία Ελένη, γιατί με βρήκε στο δρόμο τραυματισμένο- με είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο. Με πήγε εκεί και με κάνανε καλά. Και μετά μ’ έφερε εδώ, στο νηπιαγωγείο απ’ έξω, κι από τότε μένω εδώ και είναι σα σπίτι μου.

Γ: Κι εγώ πώς μπορώ να πάω στο καταφύγιο;

Σ: Γιατί να πας στο καταφύγιο.

Γ: Για να βρω αυτούς τους ανθρώπους που αγαπούν τις αδέσποτες γάτες.

Σ: Δεν είναι ανάγκη να πας στο καταφύγιο. Εκεί σε πηγαίνουν μόνο αν είσαι άρρωστος ή τραυματισμένος για να γίνεις καλά.

Γ: Κι εγώ πού θα βρω ανθρώπους να μ’ αγαπούν;

Σ: Έλα μαζί μου στο νηπιαγωγείο. Σίγουρα η κυρία Ελένη και τα παιδάκια θα σ’ αγαπήσουν.

Γ: Αλήθεια μου λες;;

Σ: Αλήθεια.

Γ: Μήπως αγαπούν μόνο τους σκύλους;

Σ: Μα αφού σου λέω, αγαπούν όλα τα ζώα. Όποιος αγαπάει τα ζώα, αγαπάει και τους σκύλους και τις γάτες.

Γ: Αχ, δεν μπορώ να το πιστέψω. (Ακούγεται το τραγουδάκι: Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα….)

Τι είναι αυτό που ακούγεται;

Σ: Είναι η Δασκάλα που μαθαίνει στα παιδιά ένα τραγουδάκι. Ακούς τι λέει; ‘Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα…’ Δε λέει ‘τους σκύλους’, λέει ‘τα ζώα’, και τους σκύλους και τις γάτες.

Γ: Αχ, τώρα το πιστεύω. (κατεβαίνει και τραγουδούν όλοι μαζί)